Enige tijd geleden leerde mijn zus mij de eerste knopen. Dat leer ik nooit dacht ik. 

Echter, al snel raakte ik verslingerd aan het knopen. Het ambachtelijke van de techniek, de zachtheid en tegelijk hardheid van de lange touwen. De blaren en spierpijn maakten plaats voor een passionele behoefte om met het kleurige touw, de handvatten, de diverse knopen en patronen tassen te maken. 

Eindeloos veel uren, zitten, staan, honderden meters touw knippen, worstelen,  uithalen, wanhoop want het schiet écht niet op...

Maar, wat een heerlijke bezigheid. Muziek aan en je handen laten gaan. Best mindful ook.